နားၾကားမ်ားလြဲေနသလားေတာ႔ မသိဘူး။ BBC ကိုနားေထာင္ရင္း ျမန္မာျပည္မွာ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ပိုလွ်ံလို႔ တရုတ္ျပည္ ကိုထုတ္ေရာင္းေတာ႔ မယ္ဆို။ ကၽြန္ေတာ္ ပထမတန္း ကစၿပီး ၄ တန္းအထိ ထင္းရွဴးမီးနဲ႔ပဲ စာဖတ္ခဲ႔ရတယ္။ ထင္းရွဴးမီးနဲ႔ စာဖတ္တယ္ ဆိုတာ လြယ္တဲ႔ ကိစၥေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ နာရီ ၃ခ်က္ေလာက္ဖတ္ရင္ နွာေခါင္းေပါက္ေတြ အကုန္မဲ၊မ်က္ခြက္ေတြ လည္း အကုန္မဲ တစ္ကိုယ္လံုး ထင္းရွဴးနံ႔နဲ႔ သင္းေတာ႔ တာပါပဲ။ အာေခါင္ေျခာက္ၿပီး ေခ်ာင္းေတြ ဆိုးတတ္ပါတယ္။
ထင္းရွဴးတိုင္းလည္း မီးထြန္းလို႔မရပါ။ ေတာေတာင္ေတြ ထဲသြားၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲရွာဖြယ္ရတယ္။ အသက္ႀကီးၿပီး ေသဆံုး တဲ႔ထင္းရွဴးေတြ ပုပ္ၿပီးမွ အဆီစုတဲ႔ ေနရာေတြတာ မီးထြန္းလို႔တာပါ။ ဒီလို မူလတန္း ဘဝကို ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတယ္။
အလယ္တန္းေရာက္ေတာ႔ ေရနံဆီ၊ဓာတ္ဆီ၊ဒီဇယ္ႏွင္႔ ဖေယာင္းတိုင္ ေတြ နဲ႔ ဖတ္ရတယ္။ ဓာတ္ဆီ ကို မီးခြက္ထဲထည္႔ တာ အရန္းလည္း အႏၱရာယ္ ႀကီးပါတယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးမွာ ေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ႔ သိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ၁ ႏွစ္အတြက္ ေရနံဆီ ၁ ပုလင္း ၂ ပုလင္း ေလာက္ပဲ ဝယ္ေပးၾကတာ ဆိုေတာ႔။ မိုးမခ်ဳပ္မီ ေသခ်ာ အိမ္စာေတြ ၿပီးေအာင္လုပ္ေပါ႔။ ေရနံဆီ ဟာ တကယ္႔ စာေမးပြဲ နီးခါမွ သံုးရတယ္။ဖေရာင္းတိုင္ သံုးနိုင္တံ႔ လူေတြ ကေတာ႔ ဝန္ထန္းသားသမီးေတြပါ။ ဒီလိုနဲ႔ အလယ္တန္းကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႔ရတယ္။
အထက္တန္းေရာက္ေတာ႔မွ လွ်ပ္စစ္မီးဆိုတာ ျမင္ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်င္းျပည္မွာ ေလာပီတ ေရအားလွ်ပ္စစ္မေရာက္လာပါ။ ေရာက္တဲ႔ ေနရာ ရွိသလားမသိဘူး။ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ဘက္ေတာ႔ မေရာက္လာပါ။ ဆီ၊စက္နဲ႔ ထြန္းတဲ႔ လွ်ပ္စစ္မီးပါ။ စာေမးပြဲႀကီးနီးၿပီ ေက်ာင္းသားေတြ စာက်က္ခ်ိန္ ဆိုေပမယ္႔ မီးက ၁၂ နာရီ အထိပဲလာတယ္။ မီးလာတယ္ ဆိုေပမယ္႔ စာဖတ္မယ္႔ မီးသီးက ခရမ္းခ်ည္သီးလိုပဲ။ မလင္းဘူး နီပဲနီတယ္။ ခရမ္းခ်ည္သီးကေတာ႔ အားလံုးသိမယ္ထင္တယ္။
ဒီမွာ ခရမ္းခ်င္သီး
စာၾကည္႔ စာပြဲေပၚမွာ ခရမ္းခ်ည္သီး တစ္လံုး သီးခိုင္းၿပီး ေအာက္မွာ ဖေယာင္းတိုင္ ျပန္ထြန္းေပးတယ္။ မေလးရွား နည္းပညာနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ေပါ႔။ မေလးရွားမွာေတာ႔ အေပၚမွာ မီးထြန္းေပးၿပီး ေအာက္မွာ ခရမ္းခ်ည္သီး သီးခိုင္းတာ။
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္တဲ႔၊ကခ်င္ျပည္ ရွမ္းျပည္ မွာလည္း စက္မီးေတြ သံုးတာမ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမိဳ႕မွာ ဗီဒီယို ၾကည္႔ရင္ ၁၀ နာရီ ဆိုရင္ ဇာတ္လမ္းမၿပီးခင္ မီးက ျပတ္ေနၿပီ။ ပိုင္ရွင္က ကိုယ္ပိုင္ စက္ေလးျပန္နိုးရ။ လာၾကည္႔တဲ႔ အမူးသမားေတြ ဆူလိုက္ ဆဲလိုက္နဲ႔ ဆိုင္ရွင္ခမ်ား သနားစရာပဲ။
ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ႔လည္း လွ်ပ္စစ္မီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တည္းတဲ႔ အိမ္မွာ သူတို႔မိသားစုက ၁၀ ေယာက္ ဧည္႔တည္ကလည္း ၁၀ ေယာက္ေလာက္ ဆိုေတာ႔ မီးမလာရင္ ငရဲျပည္လိုပါပဲ။ ပန္ကာက မလႈပ္နိုင္ ပူလိုက္တာ။ လွ်ပ္စစ္မီးလာရင္ ေတာ႔ စားဖို႔ ထမင္း ဟင္း ခလုပ္ကေလး နွိပ္လိုက္ရံုပဲ။ မီးမလာတဲ႔ ေန႔မွာ အိမ္ရွင္မ ခမ်ား လူ ၂၀ ေယာက္စားဖို႔ မီးေသြးနဲ႔ ထမင္းဟင္းခ်က္ရရွာတယ္။ တိုက္ခန္းမွာ ပူတဲ႔ၾကားထဲ မီးေမႊးေတာ႔ ပိုပူလာတာေပါ႔။ အမေလး ငရဲ ငရဲ...
မနက္မိုးလင္းခါနီး နည္းနည္းေအးတဲ႔ အခ်ိန္ေလးမွာ ခဏေလးေမွးခ်င္ေပမယ္႔ အိမ္ရွင္မက မီးလာတုန္း ေမာ္တာနဲ႔ ေရတင္ၾကပါတဲ႔။ အိပ္မက္လိုလို တကယ္လိုိလို မၾကားတၾကား မရမက ထၿပီး ေရကန္မွာ ေရအျပည္႔ထည္႔ ရွိသမွ် ဗူး အၾကီးအေသးမွာ ေရျဖည္႔ေပးရတယ္။ အပါပါ...ရန္ကုန္လွ်ပ္စစ္ျပႆနာ။
ဟုတ္မဟုတ္ေတာ႔ ေသခ်ာ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးတာက ေလာပီတ ေရအားလွ်ပ္စစ္ သူတို႔မရလို႔ အဆိုေတာ္ စိုင္းထီးဆိုင္...(ျဖတ္ေတာ႔ျဖတ္တယ္ မနားတယ္) လို႔ သီခ်င္းေလး ဆိုတာနဲ႔ အဲဒီအေခြ ထြက္ခြင္႔ မေပးဘူးလို႔ ၾကားဖူးတယ္။ဟိုမွာလည္း မရဘူးနဲ႔ တူတယ္။
အခု ဒီမွာ ဖေယာင္းတိုင္ တစ္တိုင္ထြန္းေတာ႔ ဘာမွ သိပ္မျမင္ရဘူး ေမွာင္ေနတာပဲ။ ဖေယာင္းတိုင္ တစ္တိုင္ထြန္းလိုက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘယ္လို စာဖတ္ခဲ႔သလဲ လို႔ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ျပန္ေမးေနမိသည္။
အခုေတာ႔ တိုးတက္ေနၿပီးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အခုလည္း ကၽြန္ေတာ္႔လို ခက္ခဲေနဆဲ လူေတြ ရွိေနဆဲပါ။ ဒါပံုျပင္ မဟုတ္ပါ...တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာ မယံုရင္ တျခားသြားစရာမလို ပါ။ ခ်င္းျပည္မွာ သြားေရာက္ေလ႔ လာနိုင္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ လွ်ပ္စစ္မီးပိုလွ်ံတယ္ ဆိုတာ လံုးဝလံုးဝ မဟုတ္ေၾကာင္းပါ။
လာဖတ္ေပးသူကို ေက်းဇူးတင္လ်က္.......ဇက္ဗီလင္းတန္း
Posted by
